De Eeuwige Oorlog Om Rondslingerende Sokken

  Je herkent het vast wel: je lief en jij wonen samen en één van jullie laat altijd wel zijn of haar vuile sokken rondslingeren. Die dingen liggen overal door het huis, behalve daar waar ze moeten liggen – in de wasmand. Al talloze keren zijn er opmerkingen gemaakt om die bezwete dingen daar te leggen waar ze moeten liggen, maar het lijkt een oneindige en tevergeefse inspanning, want nog steeds worden ze gevonden op de meest onmogelijke plekken. De ene keer lukt het om je kalmte en rust te bewaren en op Zen-wijze er iets van te zeggen, in de hoop dat ze de volgende keer niet meer als een clusterbom door het hele huis verspreid liggen. De andere keer lijkt het wel alsof je vecht tegen de bierkaai en sta je op  het punt in huilen uit te barsten, realiserend dat je deze strijd niet kunt winnen. En weer een andere keer ontplof je als een vulkaan waar te lang een stop op heeft gezeten, en is zelfs de wereld te klein om je ergernis te doen kalmeren. Ruzies – zeker partnerruzies – ontspringen uit de kleinste dingen, ogenschijnlijk kleine dingetjes. Het niet uitruimen van de vaatwasser, de verkeerde koffiemelk thuisbrengen van de supermarkt of, ja ja, het laten rondslingeren van vuile sokken. De oorzaak van een ruzie is te vinden op meerdere vlakken. Soms kan het zijn dat je voorbij gaat aan je eigen grenzen. Bijvoorbeeld als je iets opmerkt dat de ander heeft nagelaten, maar er niet een ophef over wilt maken en zelf het probleem oplost. De ander weet in dit geval niet dat jij je hieraan hebt gestoord. Wanneer zich dit vaak genoeg herhaalt – zeker als het om hetzelfde euvel gaat – stapelt irritatie zich op als een wandelende tijdbom die zal ontploffen wanneer je voor de zoveelste keer weer tegen het onopgeloste probleem aanloopt en er genoeg van hebt. Een andere reden zou kunnen zijn dat je communicatie naar de ander wellicht niet goed is overgekomen. Je hebt het aangekaart, maar de ander heeft het niet als prioriteit of belangrijk geregistreerd een volgende keer weer gebeuren. Met name mannen, die over het algemeen toch meer single task georiënteerd zijn, kunnen nog wel eens dergelijke boodschappen onvolledig opnemen. Dat kan overigens ook liggen aan de timing. Wanneer zij bezig zijn met iets wat hun volledige aandacht heeft, is de kans groot dat zij enkel met een ‘hmm’ reageren, maar niet hebben opgenomen wat er gezegd is. Bij vrouwen kan timing overigens ook een belangrijke rol spelen. Hoewel zij multitasken tot in de puntjes beheersen, kan het soms een overkill zijn om het betreffende irritatieonderwerp aan te kaarten wanneer er al 16 andere onderwerpen (veelal allemaal prioriteiten) rond het hoofd draaien van madame in kwestie. Wanneer je het zegt is dus ook belangrijk. Dat je tijdig aangeeft dat iets je dwarszit is minstens zo belangrijk. Maar ik schat dat de manier waarop je iets zegt voor het grootste resultaat kan zorgen. Stel je eens voor. Je partner komt stampvoetend en schreeuwend de kamer binnengelopen en vertelt je dat je weer de afwas hebt laten staan en dat er nu weer geen schone kopjes zijn. Hoe groot schat jij de kans dat je openstaat voor dergelijke feedback? Uiteraard is hier een ‘trucje’ voor om hier op effectieve manier mee te dealen, maar voor de onwetende leek zou menig commentaar reden genoeg zijn om net zo fel in te gaan op de aantijging door in de verdediging te schieten of zelfs een tegenaanval te openen… met alle gevolgen van dien. Wellicht dat je meer open zou staan als je partner (of jijzelf als jij de boodschapper van de irritatie bent) op een meer rustige doch serieuze toon naar je toekwam en je meedeelde dat het hem of haar was opgevallen dat je systematisch en consequent je sokken neerlegde door het hele huis en je vroeg wat hier de reden van was. Een dialoog ontstaat, waarin zowel jij alsook de ander je zegje kunt doen en mogelijkerwijs tot een compromis kunt komen of zelfs een afspraak kunt bewerkstelligen verandering aan te brengen in de tot irritatie groeiende kwestie. Aangeven wat er bij je leeft, wat iets met je doet en eventueel een oplossing of alternatief aandragen (bijvoorbeeld “Ik merk dat het me veel energie kost om met regelmaat je sokken van tussen de kussens van de bank te halen. Dat maakt me verdrietig en ik zou zo graag willen dat ze gewoon in de wasmand belanden”) werkt hierin vaak erg goed. Doe je dit op een rustige toon, waarbij de ander zich gezien en toch gewaardeerd voelt in plaats van in een hoek gedreven en aangevallen, zorgt voor een nog grotere kans dat jullie er samen zonder ruzie of kleerscheuren uitkomen. Nu is er nog één ding wat ik niet gezegd heb, en de oplettende (misschien gepasseerde) lezer zou me als argument kunnen aandragen dat het niet aan hem of haar ligt, maar aan de ander. Tuurlijk, dit zou best het geval kunnen zijn. En bedenk eens: wil je gelijk hebben of wil je gelukkig zijn? Je kunt in je gelijk staan en alsnog de ander ervan verwijten dat het aan hem/haar ligt, maar ik kan je garanderen dat daarmee de kansen aanzienlijk zullen slinken op een ruzieloze conversatie. Een relatie werkt enkel van twee kanten en dat betekent dat je als eerste het beste bij jezelf kunt beginnen. ‘Wat kan ik doen?’ is daarin één van de beste uitgangpunten, in plaats van de volledige verantwoordelijkheid bij de ander te leggen, zelf in de slachtofferrol te kruipen en de ander het werk te laten doen. Wanneer je begint met jezelf – en de ander doet dit ook – doe je er (samen) alles aan om ervoor te zorgen dat je een gelukkige relatie hebt en laat standhouden. En daar gaat het toch om? Om samen een leven vol geluk te hebben? Waar heb jij ooit ruzie o ver gemaakt, en achteraf gezien dat die ruzie het gevolg was van iets onderliggende? Laat je reactie hieronder achter, en deel jouw ervaringen met andere lezers. Op ons succes! Robert